James McAvoy'un oyunculuk kariyerinin zirvesine elinde tombul şişe birayla çıktığı Filth'ten sesleniyoruz bugün sizlere. 

Irvine Welsh'i nasıl bilirsiniz? "Abi Trainspotting çok iyi filmdi, Renton çok kral çocuktu, bir de Porno'yu sinemaya uyarlasalar keşke." diyenler beri gelsin, hatta demeyenler de gelsin. Şöyle hasından bir İngiliz pskiolojik/dram/suç/komedi filmi izlemek isteyenler de gelsin. Çünkü ilacınız burada. Jon S. Baird'in geçtiğimiz yıl gösterime giren filmi Filth, Irvine Welsh'in romanından uyarlandı. 

Fragmanları dolayısıyla komedi ağırlıklı bir film bekleyenler duvara oldukça şiddetli bir şekilde çarpıyor Filth'te. Oyuncu odaklı bir film diyebileceğimiz yapım, zengin kadrosuna rağmen James McAvoy'un tek kişilik gösterisi şeklinde geçiyor desek yeridir.

Kanunun ta kendisi olan Bruce'un hikayesine odaklanıyoruz filmde. Oldukça eğlenceli başlayan film zamanla rayına oturdukça izleyeni insanlıktan, insandan soğutmayı başarıyor. Bunu kötü anlamda söylemiyoruz. Filmin vermek istediği duyguyu ne kadar başarılı bir şekilde izleyicisine verdiğini vurgulamak istiyoruz. Bu filmi tombul şişe biralarınızla izlemeniz faydanıza olacaktır. Yoksa psikolojinize ağır bir darbe yiyip uzun süre kendinize gelemeyebilirsiniz.

Geçmişiyle ve yaşadığı travmalarla yüzleşmek yerine kendini seks, uyuşturucu ve suçun orta yerine bırakmayı tercih eden Bruce'un yozlaşmışlığı karşısında şok olacaksınız. "Pislik" tabirinin kendisini tarif etmek için az bile kaldığı Bruce'un iç dünyasındaki keskin değişimler, filmin kimi zaman ağırlaşan kurgusuna rağmen izleyiciye oldukça çarpıcı bir şekilde aktarılıyor.

Özellikle İngiliz sinemasına karşı boş olmayanların, alacalı bulacalı senaryoya sahip psikolojik gerilim filmlerine zaafı olanların zevkten dört köşe olacağı Filth'in herkese göre olduğunu söylemek kesinlikle yanlış olur. 

Filmin bir diğer başarılı olduğu mevzuu ise; çoğu İngiliz filminde de olduğu gibi soundtrack'ler. Clint Mansell imzalı soundtrack sayesinde film gücüne güç katıyor.