Millet olarak etiketlere çok meraklıyız. Zengin, fakir, tiki, apaçi… Neredeyse 15 milyon insana ev sahipliği yapan, ‘Taşı toprağı altındır’’ rüyasıyla göç rekorları kıran; ancak hayallerin çoğu kez kabusa dönüştüğü, alt ve üst sınırı arasındaki uçurumun ölümcül seviyede olduğu İstanbul’un arada kalmış kayıp gençliği apaçiler… Gazioamanpaşa Şanzelize videosunda izlediğinizden çok daha derin, apaçi dansına indirgenemeyecek kadar köklü bir kültür onlar.

Saçıyla dalga geçtiğiniz, dansını taklit ettiğiniz, telefon melodisine dayanamadığınız o apaçi gençliğin, kimsenin araştırmaya tenezzül etmediği, oturup hikayelerini dinlemediği hayatları, belgesel bir film olan ‘Ben Apaçi Değilim’de hayat buluyor. Onlara kendi kimliklerini inkar ettirenlerin utanacağı belgesel filmin ne zaman gösterime gireceği henüz belli değil; ancak fragmanı bile tüm ön yargılarınızı yıkmaya ve tüylerinizi diken diken etmeye yetecek cinsten.