Tombul şişe bira masalarında geçen konuşmalarda en çok hakkı yenen Coldplay albümü olan Viva La Vida Or Death And All His Friends’in hakkını vermek için güzel bir gece.

2008 Haziran’ında yayınlanan 4. Coldplay albümü olan VLVODAHF, yüksek ihtimalle uzun ismi yüzünden müzik yazarları tarafından pek hoş karşılanmadı. Hala bir Parachutes beklentisinde olan memnuniyetsizleri de pek memnun etmeyen albüm, Coldplay’in müzikal anlamda kendi sınırları dışına en çok çıktığı kayıt sayılabilir. Brian Eno, Markus Dravs ve Jon Hopkins gibi isimlerin prodüktörlük koltuğunda oturduğu albüm, bizce Coldplay’in en saklı hazinesi kıvamında. Bu hazineyi olduğu yerden çıkartıp soğuk tombul şişe biralar eşliğinde değerini anlamak ise paha biçilemez.

Cemeteries Of London eşliğinde başlayan VLVODAHF serüveninde Lost!, 42 ve Yes gibi harikaların arka arkaya sıralanmasıyla bir nevi Flawless Victory deneyimi yaşıyoruz. 2000’ler başı İngiliz pop rock’ından kat kat kaliteli ve çok sesli bu denemeler, grubun albüm için ne kadar mesai harcadığını gösteriyor. Biz de tombul şişe bira mesaimizle onlara eşlik ediyoruz.

Son üç sarkı ise albümün yakaladığı istikrarı adeta zirveye taşıyor. Özellikle Strawberry String ve kapanış şarkısı Death And All His Friends, Coldplay’in hit fabrikası bir gruptan çok daha fazlası olduğunu ve içi boş şarkılardan çok daha ötesini yazabileceğini kanıtlıyor.

Yeni Coldplay’e geçiş aşamasında ağır bir yükün altına giren VLVODAFH, ne yazık ki sonraki iki album yüzünden boşa çekilmiş bir küreğe benziyor. Kusursuz olmasa da oldukça sağlam bir yeni Coldplay temelinin üstüne sıradan şarkılarla dolu iki kayıt geldi maalesef.

Chris Martin’in şarkı yazım yeteneğinin ne kadar esnek olduğunu, çok seslilikte yakalanan başarıyı, prodüksiyonun müzikteki önemini, Jonny Buckland’ın sade ama etkili gitar riff’lerini barındıran VLVODAFH, gavurun deyimiyle tam bir underrated albüm örneği.