Solardip ve Lust’tan da tanıdığımız Yiğit Gürcihan, güzel müziklerin membası Partapart Records etiketli Fakepakt monikeriyle hazırladığı ilk albümü ‘People I Knew‘ ile huzurlarınızda. Monikeri, İngilizce fake (fa-ke) ve pakt (anlaşma) kelimelerinin birleşiminden oluşan Gürcihan, hip-hop ve R&B sularında kulaçlar attığı albümüyle modunuzu bir vinç gibi, yarım top atışı gibi, çeyrek Cialis gibi yukarı kaldırıyor.

Geceleri müzik dinleyerek uyuyakalan ve sabah kalktığında ilk yaptığı şey bir gece önceden açık kalan müziğin sesini kısmak olan beyefendi, müzik gurusu bir anne ve babadan ötürü müziğe eğilimini DNA’sına yazdırdmış. En sevdiği sesler arasında insan (bildiğin insan), su ve trompet sesi bulunan Fakepakt’in, müzikle ilk randevusu şaşırtıcı olmayan bir şey: lisede davul çalmak. Gardırobunu açtığımızda yalnızca Pantone’nin her renginden basic t-shirt ve şapkalarla karşılaşacağımıza neredeyse emin olduğumuz Gürcihan’ın aklına stil ikonu deyince James Brown, Zeki Müren ve Ajda Pekkan geliyor. Bu da “Ne alaka?” ayrıntımız olsun.

Şehir ışıklarını yeryüzündeki yıldızlara benzeten ve İstanbul’la aralarında böylesine bir gönül bağı bulunmasa çoktan hafif bir bavulla Kaliforniya, Kopenhag ya da Londra semalarına göçecek olan Gürcihan, janr seçmeden her müziğe bir şans veriyor. Kötü müzik diye bir şey olmadığına inanan prodüktör, “Posta Gazetesi yıl donu compilation CD yapsa onu da dinlerim” demiyor ama diyecek gibi bir görüntü veriyor.

‘’Janrların hepsi evladım gibi, ayıramıyorum’’dan yola çıkarak, ilhamını enstrümantal hip-hop, glitch hop, neo soul, R&B ve breaks gibi tarzlardan lüks-karıştırmış. Solardip, Lust, Fakepakt ve Yiğit Gürcihan çoklu kişilikleri arasında kaybolup insanı Alice Harikalar Diyarı tarzı bir labirente maruz bırakan; ancak hiçbir benliğiyle sizi hayal kırıklığına uğratmayan Gürcihan, Fakepakt labirentinin sonunda karşımıza tadından yenmez bir ikramla çıktı.

2008-2010 arası bir blog projesi olarak başlayan ve her hafta seçtiği 11 şarkıya tanıdık tanımadık, İstanbul’dan Endonezya’dan, kısacası herkesten ve her yerden albüm kapağı alan Fakepakt, ilk albümü ile bir öyle bir böyle olan Eylül günlerinde pastırma yazı etkisi yaratıyor.

Fakepakt’e Ballad’ın eşlik ettiği ‘Night, Hold Me Tight’ ve ‘Morning’ şarkılarının kulağımızda ilk 10 saniyede yarattığı etkiyle kafamızda video çekmeye başlıyoruz ve gözümüzün önünde The Weeknd beliriyor. Gerek şarkıların algoritması, gerek vokallerin karakterleri; haleti ruhiyemizi ofisten alıp yatak odasına ışınlıyor. Bir rastlantı olamaz dedikten şarkıları tekrar kontrol ediyoruz: The Weeknd değil.

Ada Sanlıman’ın el attığı ‘July Night, Friday Shot’ın vokalleri insanın kimyasıyla oynarken, ritimleri insanda Temmuz ayında güneş batarken üstü açık bir arabada saçlar uçuşmak suretiyle hız sınırını bol promille aşma hissiyatı uyandırıyor.

Don Chambers’ın aşık attığı ‘New Waves’ ve Bless’in eşlik ettiği ‘Sorry’ şarkılarının çatında bulunan ağır hip-hop sound’uyla 90’lı yıllarda çekilmiş videolarda araba hoplatmanın en revaçta olduğu MTV günlerine zamanda yolculuk yapıyoruz.

Davi’nin sazı eline aldığı ve Rocky’nin devam filminde (Rocky 1000) soundtrack’e girmesi garanti ‘Clear’ şarkısı ise bas harikası aranjmanıyla ‘spor’ listenize girmeye aday. İsterseniz koşarken, isterseniz ağırlık kaldırırken, isterseniz güreşirken veya elinizi korkak alıştırmayıp susuz deve güreşi oynarken de dinleyebilirsiniz. Kompleks yapısıyla şarkı sizi alıyor, modunuzu yükseltiyor, yukarı hissiyatıyla da yetinmeyip aşırı dozdan güzelce bir dans ettiriyor.

Kendall Elijah’nın müdür muavinliği yaptığı albümün son şarkısı ‘Floating’ tam bir İstanbul şarkısı. İstanbul’daki bir hafta sonunun özeti mahiyetindeki şarkı, Karaköy’de kolanın en az 7 lira olduğu popüler bir mekanda başlıyor ve ud sesleriyle Nevizade’de geceye noktayı koyuyor.

İlk albümüyle bize Kinder’in içinden lanet olasıca Şirinler yerine 90’lardaki tek parça askerlerden çıkması sevincini yaşatan Fakepakt’in ‘People I Knew’’ünü favorilere alıyor, hafta ortasında hafta sonu kafaları yaşamaya başlıyoruz.